درزمان هاي بسيار قديم وقتي هنوز پاي بشربه زمين نرسيده بود فظيلت ها و تباهي ها دور هم جمع شدند خسته و كسل تر از هميشه ناگهان ذكاوت ايستاد و گفت بياييد يك بازي كنيم مثلا قايم باشك.همه از اين پيشنهاد شاد شدند وديوانگي فورا فرياد زد:من چشم ميزارم و از اونجا كه هيشكس نميخواست دنبال ديوانگ بگرددهمه قبول كردند او چشم بگزارد و به دنبال انها بگردد.ديوانگي جلوي درختي رفت و چشمهايش را بست و شروع كرد به شمردن يك دو سه . . . همه رفتند تا جايي پنهان شوند.لطافت خود را به شاخ ماه آويزان كرد خيانت داخل انبوهي از زباله ها پنهان شد اصالت در ميان ابر ها مخفي شد و هوس به مركز زمين رفت دروغ گفت به زير سنگ ميروم ولي به ته دريا رفت طمع در كيسه اي كه خودش دوخته بود مخفي شد و ديوانگي مشغول شمردن بود هفتاد هشتاد . . .همه پنهان شده بودند بجز عشق كه همواره مردد بود و نميتوانست تصميم بگيرد و جاي تعجب هم نيست چون همه ميدانيم پنهان كردن عشق مشكل است .در همين حال ديوانگي شمارشش به پايان رسيد:نودوپنج . . . . . هنگامي كه ديوانگي به صد رسيد عشق پريد و در بين يك بوته گل رز پنهان شد ديوانگي فرياد زد:دارم ميام دارم ميام!!!.اولين كسي كه پيدا كرده بود تنبلي بود چون تنبلي اش آمده بود كه پنهان شود.لطاف را يافت كه به شاخ ماه اويزان بودودروغ كه به ته درياچه رفته و هوش در مركز زمينذ و بالاخره يكي يكي همه را پيدا كرد.به جز عشق.او از يافتن عشق نا اميد شده بود حسادت در گوش هايش زمزمه كرد:تو فقط بايد عشق را پيدا كني و او پشت بوته گل رز است.ديوانگي شاخه چنگك مانندي را ازدرخت كند و با شدت و هيجان آن ا در بوته گل رز فرو كرد و دوباره و دوباره تا با صداي ناله اي متوقف شد .عشق از پشت بوته بيرون آمد با دستهايش صورت خود را پوشانده بود از ميان انگشت هايش قطرات خون بيرون ميزد.شاخه ها در چشمان عشق فرو رفته بود و او نميتوانست جايي را ببيند او كو شده بود.ديوانگي گفت:واي من چه كردم چگونه ميتوانم تو را درمان كنم؟عشق پاسخ داد:تو نميتواني مرا درمان كني اما اگر ميخواهي كاري بكني راهنماي من شو.و اينگونه شد كه از آن روز به بعد . . . . . عشق كور شد و ديوانگي همواره همراه اوست.